مردم نه ارواح دارند، نه شیاطین، نه زنانی با موهای بلند روی صورتشان. داستان نه در خانه ای خالی و تسخیر شده و نه در جنگلی تاریک و ترسناک اتفاق می افتد، بلکه می توان آن را ترسناک ترین فیلم سال نامید.
استفن کارام بر اساس نمایشنامه موفق خود فیلم انسان ها را نوشت و کارگردانی کرد. داستان درباره خانواده بلیک است که برای روز شکرگزاری در جنوب منهتن گرد هم آمده بودند. اما وضعیت بین اعضای خانواده خوب نیست.
دیدرا (جین هادچل که به طرز شگفت انگیزی این نقش را در این نمایش بازی می کند) و اریک (با بازی اندرو شیور) راه طولانی را برای دیدن دخترشان بریجت (بانی فلداستین) طی کرده اند. بریجت در آپارتمان جدیدش با دوست پسرش ریچارد (استیون ایان، که بیشتر برای بازی در فیلم مردگان متحرک شناخته می شود) زندگی می کند. اما تمام چیزی که مهمانان برای این سفر طولانی صرف کردند، شامپاین ارزان قیمت در فنجان های پلاستیکی و یادداشت های تشکر خشک و خالی بود. امی (سومر)، خواهر بزرگتر بریجت، به دلیل جدایی از همسرش و مشکلات مختلف در محل کار، همچنان در وضعیت بدی به سر می برد و مومو (مادر شوهر یون) از زوال عقل رنج می برد و باید مدام از او مراقبت کند.
محتوای پیشنهادی:نقد فیلم چرخش اشتباه – Slasher Turn اشتباه در جاده نابودیبازگشت به جنگل های ویرجینیا هنوز امن نیست
به طور کلی، خود آپارتمان اوضاع را بدتر کرد: خانه های کوچک با دیوارهای نازک و کم نور، که احتمالاً برای افراد مبتلا به کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای تنگ) ناراحت کننده خواهد بود. هر یک از اعضای خانواده سرگرمی ها و حرفه هایی دارند که می خواهند وزن را از روی سینه خود کم کنند. و گویی همین ترس و تنش جمعی فضایی آشفته و پریشان را ایجاد کرده است.
فضای سنگین و پر هرج و مرج تئاتر اکنون در نسخه سینمایی چند برابر شده است و تصویر سخت بعد از ظهر یک خانواده آمریکایی را به چیزی وحشتناک و عجیب تبدیل می کند. تصویر نمای نزدیک از عناصر فرسوده آپارتمان بیش از حد معمول باقی مانده است – شکاف در سقف، لکه های آب روی دیوارها و پوسته های رنگی که به نظر می رسد منفجر شوند. طراحی صدای The Humans یک ستاره غیرمنتظره است که به لطف یکی از برندگان اسکار (Skip Lucy) نمی توان آن را از دست داد. آپارتمان نسبت به شهر که بسیار عجیب و آرام به نظر می رسد سرزنده است و گاهی اوقات صداهای ناگهانی و ترسناکی از خانه همسایه ها می شنوید.
این فیلم یک روز قبل از روز شکرگزاری در Showtime و در سینماها نمایش داده شد، اما اصلاً یک نگاه ساده و خانوادگی نیست. به هر حال، این فقط یک فیلم درباره یک خانواده ناکارآمد نیست، بلکه کالبد شکافی ماهرانه ای از این ناکارآمدی است. سیاه پوستان یک چیز مشترک دارند – جایی که هستند، با چه کسی هستند و چمدان مخفی که باید باز کنند اما جرات ندارند. به نظر می رسد همه خفه شده اند: اریک یک کابوس مکرر می بیند، دیدرا احساس می کند که مورد قدردانی قرار نمی گیرد و بریجت نمی تواند صبر کند تا استقلال خود را به والدینش ثابت کند. همه آنها از اتاقی به اتاق دیگر حرکت می کنند، انگار به دنبال مکانی برای آرام کردن اعصاب و افکار خود هستند.
اما شدیدترین تنش در The Humans از آنجا ناشی می شود که هر یک از اعضای خانواده می خواهند ترس خود را به روش های مختلف سرکوب کنند، در حالی که این ترس پس از مدتی با وحشیانه ترین رفتار ممکن خود را نشان می دهد. اریک زمانی که سرانجام جزئیات کابوس خود را که ریشه در خاطرات 11 سپتامبر داشت، فاش کرد، مورد تمسخر قرار گرفت. بریجت از دست پدر و مادرش عصبانی است که چرا به او کمکی برای تامین هزینه های زندگی شهری نمی کنند و در نتیجه مدام مادرش را به خاطر غذا خوردن مسخره می کند، هرچند می داند که باعث ناراحتی او می شود.
امی که نمی‌خواهد دیگران به مشکلات زندگی او توجه کنند، به شوخی می‌گوید که خانواده «درد و غم و اندوه زیادی دارد» – طعنه‌ای که در نهایت در ذهن همه آنها ریشه دوانده است. سیاه پوستان از یکدیگر مراقبت می کنند، اما رفتار آنها نسبت به یکدیگر ظالمانه است و نیش هایی را که فقط از نزدیکترین اعضای خانواده می آید، گاز می گیرند.
محتوای پیشنهادی:بهترین آهنگ های استفاده شده در فیلم های ترسناکهارمونی وحشت
طرح فیلمنامه استفن کارام چندان پیچیده نیست و کل داستان به یک بعد از ظهر خلاصه می شود، اما کارگردانی عالی و بازیگران فوق العاده انسان ها را به یک ماجراجویی سورئال و عجیب تبدیل کردند. وقتی همسایه ها از جلوی در عبور می کنند، سایه هایی می اندازند که آنها را شبیه ارواح می کند. دوربین مدام چهره شخصیت ها را از زوایای مختلف فوکوس می کند، گویی می خواهد حالت درونی آنها را برای شما ترسیم کند. چراغ ها خاموش می شوند، به نظر می رسد که شب در آپارتمان سریعتر می گذرد و قسمت پایانی فیلم لحظاتی از تاریکی مطلق را نشان می دهد. در این اوج دراماتیک، کرم فاش می‌کند که سیاه‌پوستان تسخیر شده‌اند – اما نه توسط آپارتمان یا ارواح، بلکه توسط یکدیگر.
وحشت مردم گویای صمیمیت زندگی خانوادگی است. پویایی ناپایدار، جنبه‌های تهاجمی و ارزیابی‌های بی‌ملاحظه اعضای خانواده را می‌توان بدیهی دانست، اما کارگردان با استفاده از ترفندهایی برای خلق فیلم‌هایی در ژانر وحشت، هنجارها را به چالش می‌کشد. او می خواهد بگوید «ترس» اصلی این است که اعضای خانواده به چنین فضای مسموم عادت کرده باشند.
در انتهای فیلم The People، بریجت و ریچارد آهی آسوده می‌کشند. در بالای ساختمان ایستاده اند و بالاخره می توانند رنگ های بنفش و قرمز غروب خورشید را ببینند که آپارتمان اجازه انعکاس آن را نمی دهد. آسمان گسترده است و آنها خسته اما آرام به نظر می رسند. انگار از خانه ای اسیر فرار کرده و آزاد شده بودند. بریجت و ریچارد احتمالا باید مدتی آنجا بمانند و به وضعیت وحشتناک خانواده فکر کنند اما خیلی زود به طبقه پایین باز خواهند گشت. وقتی به کابوس خود عادت می کنید، متوجه نمی شوید که باید از خواب بیدار شوید.
محتوای پیشنهادی:بهترین فیلم های کوسه برای تماشا در تابستانخون از آرواره ها در اقیانوس جاری می شود
